Sabah işyerine yeni gelmiştim. Elime sıcak çayımı aldım. Bilgisayarımı açtım. Günlük haberlerin bir kısmını okudum.
İşyerindeki çaycımız karşımdaki odaya çay getirdi. Birdenbire onu düşündüm. Cahil, hiçbir şeyin farkında olmayan biriydi. Futbol konuşmaktan başka bir şey bilmezdi. Kendimi onun yerine koydum. Aslında ne kadar şanslı, mutlu olduğunu düşündüm. Bu çocuğun hayattan beklentisi ne olabilirdi ki? İlkokulu zar zor bitirmişti. Hayatında Fanatik’ ten başka gazetenin başlıklarına bakmamış, eline bir şey alıp okumamıştı. Bütün gün çay siparişlerini dağıtıyordu. Tek bildiği futbol konuşmaktı. Dünyadan bihaberdi Günlük karnını doyursun, onun için yeterdi. Hayattan bir beklentisi yoktu. Bulgur yemeği yese kendini şanslı sayardı. Ne ilginç değil mi?
Bir de kendimi düşündüm. Sabah yataktan kalkar kalkmaz koşturmacayla başlayan hayat. Çayı koy, oğlanı uyandır, kahvaltısını ver. Koşturarak giyin, vakit bulabilirsen hafif makyaj yap. İşyerine gel. Sıkıntılarla, sevimsizliklerle geçen bir gün. Patronunla kavga etme aşamasına gel, işyerindeki arkadaşlarınla aranda problemler çıksın. İşyerinde oğlunun geleceği nasıl olacak diye düşün, dur! Bu günün ardından koşturarak eve gel, yemek hazırla. Oğlanın dersleriyle ilgilen. Yarının yemeğini hazırla. Vakit kalırsa sevdiğin bir filmi seyret. Yatağına uzan, kitabını okurken uyuyakal! Ha bu arada ülkenin durumundaki günlük değişikliklerin sana etkisi de cabası.
Eh be kardeşim! Biz stresli, düşünceli, tasalı olmayalım da kim olsun? Bu durumda tekrar tekrar düşünüp çaycıya özenmedim değil yani....
A. Yosun KİLİT
